Met wie heb ik eigenlijk een overeenkomst? Deze vraag wordt door de meesten van ons nagenoeg niet vooraf gesteld of er wordt onvoldoende doorgevraagd. En als deze vraag relevant wordt, is dat veelal omdat er iets niet helemaal goed is gegaan. Dat bleek maar weer toen een, waarschijnlijk particuliere, geldverstrekker erachter kwam dat de geldlener failliet was gegaan.
Volgens de verstrekker was inderdaad eerst een afspraak gemaakt met de failliete onderneming. Maar vrij kort erna zou die afspraak zijn aangepast en zou een andere onderneming de lening zijn aangegaan. Dat zou onder meer blijken uit een rentebetaling door die andere onderneming.
De rechtbank gaat niet mee in deze redenering om verschillende redenen. Zo bleek uit eerdere communicatie, o.a. via What’s App dat het de bedoeling was dat de failliete onderneming zou lenen, aanvullende mails en appjes ontbraken, tijdens de zitting verklaarde de geldverstrekker eerder met de failliete onderneming zaken te hebben gedaan en er was geen uitleg over deze opvallende wijziging.
Verder geeft de rechtbank aan dat een rentebetaling door de andere onderneming niet betekent dat die andere onderneming ‘dus’ contractspartij is geworden. Een verplichting, zoals het betalen van rente mag gewoon door een andere partij worden uitgevoerd. Hoe vervolgens de betalende onderneming en de onderneming die had moeten betalen onderling die betaling afwikkelen, is iets tussen hen en de geldverstrekker staat er dus buiten.
Ook de stelling dat de lening aan de andere onderneming dan die in de leningsovereenkomst genoemd, was overgemaakt, leidde niet tot een ander oordeel. Die afwijking was voor het overmaken besproken en geaccordeerd. De betaling kon dus niet als onverschuldigd of als ongerechtvaardigd worden teruggevorderd. De geldverstrekker bleef dus met lege handen achter.