NickKlaassen

De valkuilen van Algemene Voorwaarden

“Geen uitleg gekregen dus dan hoeft ook niet te worden betaald.” Dat was één van de verweren van een rijschoolhouder toen die in een geschil met een softwareleverancier terecht was gekomen.

Een letterlijk herkenbare situatie, namelijk een digitaal reclamebord langs de snelweg. Een mooie manier om aandacht te trekken. Dat dacht een bedrijf ook en sloot een overeenkomst voor een jaar.

Drie jaar nadat een consument thuis een overeenkomst tekende voor het plaatsen van nieuwe kozijnen kwam deze consument met de schrik vrij.

De Amersfoortse kantonrechter had maar een paar alinea’s nodig om een vordering van een ondernerm volledig af te wijzen. En dus ook zonder een uitvoerige, juridische uiteenzetting.

Daar leek het wel op in een recente kwestie tussen twee bedrijven. De leverancier zal teleurgesteld zijn geweest dat een factuur werd betwist, het andere bedrijf omdat het resultaat anders was dan verwacht.

Het is voor werkzaamheden aan een grasveld op het eerste gezicht lastig voor te stellen dat in twee instanties een rechter eraan te pas moest komen. Waarschijnlijk is ‘grasveld’ niet de juiste benaming want in het arrest wordt gesproken over ‘gazon’.

Met wie heb ik eigenlijk een overeenkomst? Deze vraag wordt door de meesten van ons nagenoeg niet vooraf gesteld of er wordt onvoldoende doorgevraagd.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Dat moet de rechter hebben gedacht toen twee gedaagden in persoon hun verweer kenbaar maakten. Want eigenlijk waren zij het eens met de vordering, maar niet met de manier waarop schuldeiser het had aangepakt.